De Ontbijter leest
over de geheime symfonie van de aarde, waarom we de Covid-cocon moeten verlaten, het rariteitenkabinet in je hoofd, en meer
JE WERK OF JE LEVEN
De symfonie van de shaker
We noemen het zo oneerbiedig ‘hobby’s’ als mensen dingen doen waar ze niet voor betaald krijgen. En dat terwijl ik keer op keer bewijs zie dat juist in die vrijwillige tijd de meest fascinerende, originele en waardevolle dingen gebeuren. Neem de ‘shakers’: de mensen die in hun vrije tijd de trillingen van de aarde bijhouden. Niet alleen aardbevingen, maar ook de zachtere, onhoorbare trillingen die blijkbaar de hele dag door voorkomen. Zo kunnen ze van kilometers afstand waarnemen wanneer de metro gaat rijden in de ochtend. En de trilling van het springende publiek bij het concert 2 kilometer verderop. Niemand anders merkt het, maar zij wel - getuigen van de ‘onhoorbare symfonie van de aarde’.
The Unheard Symphony of the Planet | The New York Times | 8 min
HOOFDZAKEN
Eén groot gedachtenexperiment
Vraag: hoe zien jouw gedachten eruit? Beelden? Woorden? Kleuren? Niets…? De schrijver van dit stuk vraagt het zich al langer af. Hij weet namelijk zelf meestal niet wat hij denkt totdat hij het uitspreekt of opschrijft. Het kan hem zelfs compleet verrassen dát er een gedachte aanwezig was. Wonderlijk, maar bij het lezen van dit artikel wordt duidelijk dat de gedachtenwereld sowieso een groot rariteitenkabinet is, én enorm verschilt tussen mensen. Alsof we allemaal naar de wereld kijken met een totaal andere bril.
How We Should Think About our Different Styles of Thinking | The New Yorker | 25 min
NIETS VREEMDS IS ONS MENSELIJK
Eenzaam zijn kan je leren
Het woord cocoonen bestond al voor de coronacrisis, maar het lijkt bijna gemaakt voor de lockdowns die we meemaakten. Lekker thuis op de bank, kop thee, boek, puzzel, Netflix, even geen mensen zien waar je leuk voor moet doen: klinkt gewoon heel aantrekkelijk. Niet gek misschien dat veel mensen geen zin hebben die Covid-cocon te verlaten. Maar die hang naar veiligheid en comfort maakt ons steeds eenzamer, schrijft Arthur C. Brooks. Hij heeft het over Amerikanen, maar het klinkt natuurlijk allemaal verdacht bekend in de oren.
Most respondents in a spring 2022 survey of American adults said they found it harder to form relationships now, and a quarter felt anxious about socializing. Only 9 percent were worried about being physically near others; the biggest source of anxiety (shared by 29 percent) was “not knowing what to say or how to interact.” Many of us have simply forgotten how to be friends.
How we learned to be lonely | The Atlantic | 6 min
Extra:
Over cocoonen gesproken, maar dan heel anders: de schrijver van dit mooie stuk haalt inspiratie uit het rijk van insecten voor hun eigen lichamelijke transformatie. Een mens blijft zo’n beetje hetzelfde, maar blijkbaar krijgt het ovenvisje in zijn korte leven soms wel zestig keer een nieuwe huid. Stel je voor dat wij dat konden.
En voor de mannen die lengteleed ervaren, en die de operatie van de vorige nieuwsbrief een goed idee vonden: volgens The New York Times is er nooit een betere tijd geweest om aan de kleine kant te zijn.
“I started writing in earnest at 22. I thought: I am a wreck and have no money and am in poor health – and so how am I going to impose myself on the world? I was seethingly ambitious, I don’t make any secret of that. I needed to be somebody. The only way I could think of was by writing. Because all you need is paper and pencil and you can do it horizontal. But it was never an escape, nor was it the place I was running to – because it wasn’t a refuge – but it was what enabled me, it was my source of power and it was all I’d got.”
Hilary Mantel (1952-2022), schrijver, leed levenslang aan een zware vorm van endometriose waardoor ze fysiek erg beperkt was. Schreef het waanzinnig goede Wolf Hall, over Thomas Cromwell aan het hof van Henry VIII.